Acupunctuur op veel punten inzetbaar

Zoek een acupuncturist
Mirella - Cliënt

Mirella - Cliënt

‘Een echte poppenmoeder, zo noemde mijn moeder mij. Het zorgen voor mijn poppen nam ik als meisje heel serieus. Mijn moeder was daarin mijn grote voorbeeld. Ik droomde ervan net als zij op een dag moeder te worden …'

Maar wat als zwanger worden niet vanzelf gaat?
Het is zomer 2015. We hadden alles op de rit om een poging te wagen. Ik stopte met anticonceptie. Iedere maand was het spannend. Een jaar ging voorbij maar een positieve zwangerschapstest bleef uit. We besloten de huisarts te raadplegen en werden doorverwezen naar de gynaecoloog. Er werd een oriënterend onderzoek gestart. Datgene wat zo romantisch had moeten zijn werd een klinisch en zwaar traject.
Er bleek met ons beiden niets aan de hand te zijn maar vanwege mijn leeftijd (ik was toen dertig) werd gestart met IUI ofwel kunstmatige inseminatie. Ik kreeg na het consult bij de gynaecoloog een prikinstructie van een lieve verpleegkundige. Zij legde me uit hoe ik mezelf moest injecteren met medicatie om de rijping van meerdere eitjes (follikels) tegelijk te stimuleren. Ik ben zelf verpleegkundige maar jezelf prikken is toch wel een dingetje. Maar hé, er was weer hoop. Ik zou snel zwanger raken.
Niets bleek minder waar. Het was inmiddels najaar 2017. De zes IUI- pogingen hadden niet tot een zwangerschap geleid. De volgende stap was aangebroken - het IVF-traject – maar ik had rust nodig. De combinatie van het zware traject, mijn drukke baan toen als wijkverpleegkundige en mijn perfectionisme hadden ertoe geleid dat ik in een burn-out terecht was gekomen. Ik kon niet meer. Intussen raakten steeds meer mensen in onze omgeving zwanger. Jeetje, wat was dat verdrietig … Waarom niet bij ons?

Voorjaar 2018
We besloten de draad weer op te pakken. We bezochten de gynaecoloog in het Maasstad-ziekenhuis waar ze de IVF-behandelingen uitvoeren. Weer volgden onderzoeken. In de zomer hadden we eindelijk groen licht voor de eerste IVF-poging. Wat was dat spannend!  Met lood in mijn schoenen vertelde ik het mijn manager. Dit traject zou veel van mij vergen. Nog nooit heb ik zo’n hartverwarmende reactie gehad. Ook mijn collega’s waren heel meelevend en steunden mij waar ze konden. De openheid over het traject maakte het voor mij een stuk eenvoudiger. Steun en begrip van naasten zijn essentieel. Helaas zijn we ook mensen kwijtgeraakt maar daar kwamen gelukkig nieuwe begripvolle vrienden voor terug.

Prikken, slikken, ziekenhuis … hormonen
Een lang traject van ziekenhuisbezoekjes, injecteren en slikken van hormonen begon. De eerste poging, vol goede moed. Wat was het zwaar. We hadden het onderschat. Het op uur en tijd spuiten van hormonen. De impact van de hormonen op je lichaam en je stemming, op je sociale leven en je relatie. Maar we konden dit. Ik deed er alles aan om zo gezond mogelijk te leven. Honderden euro’s gaven we uit om alle omstandigheden zo optimaal mogelijk te maken. Er was maar één doel: zwanger worden.
In bijna twee jaar tijd volgden drie pogingen. Van het aantal terugplaatsingen met bijbehorende teleurstelling ben ik de tel kwijt. Ik reageerde goed op de medicatie en had altijd rond de tien follikels.
De eerste punctie zal ik nooit vergeten. Wat was ik zenuwachtig. De punctie was geen pretje maar het was te doen. Mijn man moest daarna met een ‘James Bond koffertje’ met mijn kostbare follikels naar het Erasmus MC waar het IVF-lab zit. Hij moest daar zijn aandeel leveren in de charmante ‘zonnebloemkamer’. Iedereen op die afdeling wist natuurlijk wat hij ging doen. Ondertussen lag ik aan de andere kant van Rotterdam, suf van de medicatie maar gespannen te wachten op een telefoontje van hem. Het was allemaal gelukt. Tranen rolden over mijn wangen van opluchting. Ze hadden voldoende bruikbare eicellen gevonden en het aandeel van mijn man was ook goed. De IVF-procedure zou gestart worden. Ik kreeg wat leefregels en opnieuw hormonen mee. Enkele dagen later zouden we horen of er een terugplaatsing plaats zou vinden en hoe laat.

De terugplaatsing
Daar zit je dan samen te wachten op het verlossende telefoontje. Ze bellen je in de ochtend om door te geven of je mag komen. Met andere woorden, of er een bevruchting heeft plaatsgevonden en hoe laat je je mag melden. We kregen goed nieuws. Na het telefoontje reden we richting Rotterdam, om een bevruchte eicel terug te laten plaatsen. Een heel bijzonder moment. Je bent dan voor je gevoel al een soort van zwanger. In de auto hield ik mijn hand op mijn buik. Ik wenste dat het zich in zou nestelen en zou blijven zitten. Ondertussen reed mijn man een extra rondje om het Feyenoord-stadion in de hoop dat dat geluk zou brengen. Eerder die week had hij dat ook met het ‘James Bond koffertje’ gedaan.

De wachtweken
De zwaarste weken van het traject. Je kunt niets doen, alleen afwachten en gezond leven. Mijn gevoelens gingen alle kanten op. Soms was ik in de wolken en soms voelde ik me verdrietig, gefrustreerd, onzeker en durfde ik niet te hopen. En dan breekt de dag aan van je verwachte menstruatie. Mijn lichaam was niet om de tuin te leiden. Zelfs niet met hormonen. Alles kwam altijd op uur en tijd, en dat bleef zo. Teleurstelling na teleurstelling, wéér een jaar en zeven maanden lang. Totdat ik bij de laatste terugplaatsing zwanger bleek. Wat waren we blij. Die blijdschap van toen is met geen pen te beschrijven. Hij duurde helaas maar kort.

Hetzelfde liedje
Na vier dagen op een roze wolk … ongesteld. Intens verdrietig. Maar voor dat verdriet was geen tijd. We wilden door. Gelijk een poging erachteraan want mijn lichaam had zelf HCG aangemaakt. We hoopten dat het daardoor dit keer goed zou gaan. Carnavalszaterdag had ik mijn laatste punctie. Ik had dit keer geen goede opbrengst wat eitjes betreft en de poging mislukte. Het was klaar. We waren ‘uitbehandeld’. We kregen een afrondend gesprek en het advies een second opinion in het buitenland te laten doen.
We spraken samen over een leven zonder kinderen en over de opties die we hadden. We hebben ze allemaal de revue laten passeren. Uiteindelijk besloten we het te laten rusten en over een jaar nog een vierde poging te doen. Desnoods moesten we het zelf betalen.

Omslagpunt
Ik deelde mijn verdriet met mijn moeder. Ook voor onze ouders was het moeilijk. Op een ochtend kwam mijn moeder met een telefoonnummer van een acupuncturist. Zij was gespecialiseerd in problemen rondom zwanger worden. Ik besloot te bellen maar verwachtte geen wonderen meer. Ik kon snel terecht en dat was het omslagpunt …
Ik bezocht mijn acupuncturist Miranda voor de eerste keer. Zat vol emotie en voelde me leeg, opgebrand maar vooral gefrustreerd. Miranda stelde me gerust en ik voelde me daardoor begrepen en gehoord. Er volgde een uitgebreide intake en Miranda beschreef precies wat ik voelde. Ik was uit balans en het zou zeker drie maanden duren voordat die balans hersteld was. Ik ging om de week naar haar toe en daar keek ik naar uit. Ik ervaarde intense innerlijke rust na haar behandelingen. Iets wat ik in jaren niet had ervaren. Heel mijn lichaam voelde anders. Heel mijn cyclus veranderde. Ik heb zelfs even gedacht dat ik in de overgang kwam. Maar Miranda stelde me gerust. Ik merkte op dat ik weer een rustige buikademhaling had in plaats van hoog en oppervlakkig. Ik kreeg positieve reacties van mensen in mijn omgeving. Ze vonden dat ik rustiger en opgewekter was. En zo voelde ik me ook. Ik ging erheen om zwanger te worden maar dat was geen doel meer op zich. Ik wilde vooral goed voor mezelf zorgen en ik genoot van hoe ik me voelde. Ik kon zelfs meegenieten van de zwangerschap van mijn schoonzusje.

Moe, moe, moe
Het is begin maart 2021. We hadden besloten een allerlaatste poging te doen maar pas aan het einde van de zomer. Ik zat supergoed in mijn vel en voelde mij energiek. Tot op een dag … ik was intens moe. Het was ook coronatijd. Zou ik dan covid hebben? De test was negatief maar de vermoeidheid bleef. Het lukte niet eens mijn werkdag vol te houden. Soms moest ik tussendoor een powernap doen. En dat hield aan …

Eerste Paasdag
En daar was het voorjaar alweer. Het was eerste paasdag en we waren uitgenodigd bij mijn schoonzusje en zwager om te komen brunchen. Die ochtend merkte ik op dat ik al een paar dagen over tijd was. Omdat ik inmiddels weer van het leven genoot en die avond een wijntje wilde drinken besloot ik toch een test te doen. Mijn man stond in de keuken. Ik deed de test en zou over een paar minuten wel kijken. Ik had in die zes jaar zoveel testen gedaan dat we echt niet meer in spanning zaten te wachten. Maar met een test wist ik in ieder geval zeker dat ik een wijntje kon drinken … Of niet?
Ik bleek zwanger! Mijn god. Hoe kan dit? Vol ongeloof. Zonder IVF. Gewoon spontaan. We konden beiden niet op onze benen blijven staan. Het gevoel was onbeschrijflijk. Zo blij en dankbaar. We gingen met een grote glimlach naar de paasbrunch en besloten het voorlopig lekker even geheim te houden.

Inmiddels ben ik vijf weken verwijderd van de uitgerekende datum. Het blijft spannend en ik zal pas echt opgelucht zijn als ik onze zoon gezond en wel in mijn armen heb. Om mijn gevoel een plaatsje te geven besloot ik mijn verlof te starten met het op papier zetten van ons verhaal. Voor mezelf het afsluiten van een heel verdrietig hoofdstuk en ik hoop, voor anderen, een lichtpuntje, een stukje hoop wanneer zwanger worden niet vanzelf gaat.

Dit is een ingekorte versie van het verhaal dat Mirella schreef voor de website van haar acupuncturiste. Mirella is inmiddels ruim twintig weken zwanger van haar tweede kindje.

Behandelend acupuncturist: Miranda Bravenboer